Higher Love
Mensen in mijn directe omgeving weten dat ik Jimi Hendrix eet, drink en slaap. Deze briljante en veel te vroeg overleden gitarist en oude ziel heeft zich alweer meer dan 30 jaar geleden in mijn DNA genesteld. Waar mijn fascinatie voor de gitaar begon bij Eric Clapton, werd deze pas echt deel van mijn bewustzijn na het zien van een optreden van Jimi waar hij een onnavolgbare versie van Johnny B Goode speelt. Eric Clapton en Jimi Hendrix zijn ook de link naar de muziekkunstenaar Steve Winwood. Winwood heeft veel gespeeld met Clapton en toetsen op het legendarische album ‘Electric Ladyland’ van Hendrix. Virtuoos op veel instrumenten en gezegend met een talent prachtige nummers in elkaar te boetseren, was het logisch dat beide gitaargoden met hem wilde samenspelen. Toen het concert van de inmiddels 70-jarige Steve Winwood in Paradiso werd aangekondigd, twijfelde ik dan ook geen moment om een kaartje te kopen.
Maanden later spring ik met mijn oude Leica in de tas en mijn Led Zeppelin T-shirt aan op mijn gebutste fiets naar Paradiso. Er staat een uur voor het voorprogramma al een dikke rij met, begrijpelijk, veel grijze koppies. De security van Paradiso zet de stoep af met lint om te zorgen dat er geen mensen op de straat staan. Ik kom al snel aan de babbel met de mensen over wat ons verbindt: muziek met een hartslag.
Staande bij het podium kom ik in gesprek met een van de huisfotografen van Paradiso, Willem Schalekamp. Een fijn mens concludeer ik al snel en dat wordt bevestigd als hij vertelt dat hij een website heeft met de naam Women in Music. Hij probeert in een door mannen gedomineerde muziekindustrie de vrouwelijke artiest de aandacht te geven die zij verdient. Women in Music is zijn eerbetoon aan al deze vrouwen. Zijn talenten als fotograaf spatten van het scherm van mijn iPhone af en deze achtergrond geeft de foto’s alleen nog maar meer glans.
Winwood, hoewel geen podiumbeest als generatiegenoten zoals Iggy Pop, Mick Jagger of David Bowie dat zijn (geweest), speelt een wervelende show. Ik ben slechts 3 meter van hem en zijn houten Hammond orgel verwijdert en zie hoe hij simultaan het expressiepedaal bedient, met zijn handen prachtige geweven harmonieën over het publiek drapeert terwijl zijn linkervoet als dat het een eigen leven heeft, alle baspartijen speelt. Hij haalt ook nog eens alle hoge noten. Ik maak onder andere deze foto en voel een diep gevoel van dankbaarheid om die avond te worden meegenomen in zoveel talent en muzikale schoonheid. Om met Steve te spreken: Higher Love!
